Një studim i ri ka treguar se prindërit që rrinë ulur dhe i lënë fëmijët e tyre të mundohen të ecin vetë në rrugët e jetës janë më pak të stresuar sesa prindërit që duan të udhëheqin çdo hap të fëmijës.
Ekspertet nga Australia morën në studim një grup prindërish të regjistruar në një klasë prindërimi ku morën leksione rreth një metode të re të shkëputjes nga fëmija dhe treguan sa e efektshme ishte. Kjo metodë e ashtuquajtur ‘qasje respektuese’ i trajton fëmijët si njerëz të aftë dhe të pavarur si dhe u krahasua me teknikat e tjera të prindërimit.
Studimi tregoi se prindërit që e ndoqën këtë leksion një herë në javë për një muaj e gjysmë ishin dukshëm më pak të stresuar.
Mandy Richardson, pedagoge në Universitetin Edith Cowan, pjesë e studimit mori të dhëna nga 15 prindërit e regjistruar në klasat e “Qasjes Respektuese” dhe e krahasoi me një grup prindërish posesivë. Një herë në javë, prindërit dhe fëmijët e tyre ndiqnin një orë, ku të rriturit shikonin foshnjat ose vogëlushët të luanin në një dhomë me lodra të përshtatshme për moshën. Në fund të gjashtë javëve u mbajt një mbledhje për të vlerësuar se si të rriturit kishin konstatuar ndryshimin në metodat e prindërimit dhe ndikimin që kishte ai në shëndetin e tyre mendor. Prindërit në klasat e “Qasjes Respektuese” raportuan ndjeshëm nivele më të ulëta të stresit, me më shumë besim tek fëmijët e tyre.
Richardson tha që “Qasja Respektuese” ka të bëjë me ndërtimin e një lidhje të qëndrueshme me komunikim midis prindërve dhe fëmijëve.
“Pjesëmarrësit në studim treguan se shqetësoheshin më pak për performancën e fëmijëve pas ndjekjes së mësimit, gjë që i le ata të përqendrohen në marrëdhëniet e tyre me fëmijët,” tha ajo.
Ajo tha se “si prindër ne kemi prirjen të shkojmë dhe ‘të shpëtojmë’ fëmijët tanë kur po kalojnë diçka në jetë në vend që t’i lejojmë ata të përpiqen të zgjidhin vetë sfidat e tyre dhe nëse fëmijët nuk po kërkojnë ndihmë, mbase ata mund të lihen të bëjnë vetë gjërat e tyre.
Richardson shpjegoi se “Qasja Respektuese” ndihmon në krijimin e modeleve të mira në vitet e para, gjë që i ndihmon fëmijët për jetën e mëvonshme.
Prindërit posesivë u kushtojnë shumë vëmendje fëmijëve të tyre në përpjekje për t’i mbrojtur ata nga dështimi, refuzimi dhe dëmtimi. Ata duan fëmijë ‘të lumtur’ dhe shpesh besojnë se mësuesit duhet t’u kushtojnë vëmendje fëmijëve të tyre në të njëjtën mënyrë.
Kjo qasje ka ngjallur polemikë, me disa ekspertë që argumentojnë se në mënyrë që fëmijët të përshtaten mirë, ata duhet të provojnë një gamë të plotë të emocioneve gjë që prindërit posesivë janë kundra dhe se duhet gjithmonë të jemi aty kur fëmija ka dhe problemin më të vogël dhe të zgjidhim çdo gjë.
Disa ekspertë thonë se kjo mund të çojë në fëmijë që nuk janë në gjendje të përballen me çështje edhe të vogla, pasi atyre asnjëherë nuk u jepet mundësia të dështojnë dhe pastaj të mësojnë nga gabimet e tyre.
Prindërit posesivë nuk e kuptojnë se ndikojnë në zhvillimin e fëmijës dhe rolit të tij në shoqëri, sipas ekspertëve.
Një studim ka zbuluar se të ashtuquajturit ‘Gen-Z’ (të rinj që janë të ndjeshëm, si flokë bore) individë të moshës 16 deri në 22 vjeç shqetësohen shumë më tepër kur ata kanë prindër posesivë të përfshirë në jetën e tyre.
Në një kohë kur të rinjtë e tjerë janë jashtëzakonisht ‘të lidhur dhe komunikues’ me prindërit e tyre, ata me prindër kontrollues janë më të shqetësuar për kapërcimin nga fëmijë në adoleshent apo kalimin nga adoleshent në të rritur.
Studiuesit e udhëhequr nga Universiteti i Misisipit anketuan 335 studentë që sapo ishin larguar nga shtëpia dhe kishin filluar arsimin e lartë në lidhje me marrëdhëniet e tyre me prindërit. Ata që prindërit e tyre u jepnin më pak pavarësi ishin më të shqetësuar për kalimin në universitet.
Mendonin për mbingarkesën, për faktin se do ta bënin çdo gjë vetë, paratë dhe nëse të tjerët do ti donin apo jo. Pra fëmijët me prindër kontrollues dhe posesivë e kanë shumë më të vështirë të përballojnë jetën kurdo që të jenë vetëm, sepse një ditë do të jenë.