Mbush 75 vjeç, këtë të martë (3 nëntor), por Gerd Muller nuk është në gjendje ta kuptojë dhe festojë.
Qendërsulmuesi legjendar i Gjermanisë Perëndimore të viteve ’70 tani është në një gjendje të pakthyeshme, thuajse i pavetëdijshëm, duke fjetur pjesën më të madhe të kohës (në vitin 2015, me rastin e 70-vjetorit të tij të lindjes, Bayerni kishte njoftuar se ish-sulmuesi ishte prekur nga sëmundja e Alzheimerit).
Bashkëshortja e tij, Uschi, pohoi me keqardhje se i mbiquajturi “Bombarduesi” (Torpedo) po i afrohet fundit: “Ai qëndron në shtrat gati 24 orë në ditë, ka vetëm momente të rralla zgjimi. Është bukur kur hap pak sytë. Ndonjëherë ai mund të thotë po ose jo, duke lëvizur qerpikët. Gerdi fle, duke pritur fundin. Ai ka qenë gjithmonë një luftëtar, një djalë i guximshëm, është edhe tani. I qetë dhe paqësor. Shpresoj se nuk po vuan dhe nuk mund të mendojë për fatin e tij, një sëmundje që ia privon një njeriu dinjitetin. Ai po shkon ngadalë, në jetën e përtejme, duke fjetur”.
Bota gjermane e futbollit këtë javë i bën homazh njeriut që ende mban shumë rekorde (përfshirë 40 gola në një sezon të vetëm në Bundesligë) dhe e udhëhoqi Gjermaninë drejt titullit botëror në vitin 1974 me një fitore 2-1 ndaj Holandës në finale.
Numrat e Gerd Mullerit janë vërtet mbresëlënës: 365 gola në 427 ndeshje të Bundesligës, duke fituar të gjithë trofetë me klubin bavarez, dhe 68 gola në 62 ndeshje me ekipin kombëtar gjerman, me të cilin ai fitoi edhe Kampionatin Europian në vitin 1972.
“Falë golave ??të tij, Bayerni ka arritur nivelin ndërkombëtar ku është akoma, – nënvizon ish-shoku i tij i skuadrës, Franz Beckenbauer, i cili ishte gjithashtu një nga miqtë e tij më të ngushtë jashtë fushës. – “Ai është lojtari më i rëndësishëm në sytë e mi në historinë e Bayernit të Mynihut. Jam i sigurt se për Gerd Mullerin do të flitet edhe pas 100 vjetësh”.
Trajneri aktual i Bayernit, Hansi Flick, gjithashtu nënvizoi arritjet e Gerd Mullerit, kur u pyet se kush ishte futbollisti më i mirë i të gjitha kohërave për të.
“Në fëmijërinë time, ai ishte lojtari më i mirë, sepse shënonte gola me një natyrshmëri që nuk ekziston më. Ai ishte idhulli i rinisë time dhe unë isha shumë i lumtur kur arrita ta takoja”.