Në një ngjarje që ka tronditur thellë opinionin publik, Pal Trashaj vendosi t’i japë fund jetës së tij duke pirë fostoksinë në hyrje të SPAK. Kjo ngjarje tragjike shënon jo vetëm një humbje të madhe për familjen e tij, por gjithashtu ngre pyetje të rëndësishme mbi drejtësinë dhe përgjegjësinë në shoqërinë tonë.
Guvernatori i Bankës së Shqipërisë, Gent Sejko, në një reagim në Kuvend, shprehu ngushëllime për familjen e Trashajt dhe theksoi se akuza ndaj tij si guvernator është e paarsyeshme dhe se nuk është përgjegjës për ngjarjen. Ndërsa fjalët e tij janë të rëndësishme, ato nuk mund të lehtësojnë dhimbjen dhe zhgënjimin e një familjeje që humbi një të dashur në mënyrë kaq tragjike.
Sejko deklaroi: “Është një manipulim që thonë se janë 100 mijë shqiptarë të përfshirë. Ne patjetër jemi interesuar lidhur me kredinë e të ndjerit, dhe kemi ndjerë një dhimbje të madhe jo vetëm unë, por kushdo këtu. I shpreh ngushëllime edhe familjes. Unë kam patur vetë një humbje dhe kur politika e përdorte ndihesha keq. Kemi bërë verifikimin e rastit. Ai ka marrë një kredi në NOA dhe ka pasur vonesa në pagesa. Klienti ka premtuar herë pas here që do të paguante, por nuk e kishte bërë, dhe NOA ka kërkuar të merren masa. Ka pasur penalitetet të mbledhura në 6 vite. Nuk i është marrë asnjë pasuri të ndjerit, ka pasur vetëm sekuestro preventive nga Gjykata e Lezhës. Duhet të jemi të qartë kur shikojmë përgjegjësinë. Të akuzosh guvernatorin për një gjë të tillë më duket pa lidhje.”
Ndërkohë që Sejko bën një jetë mes luksit dhe të mirave materiale, ku vetëm telefoni i tij i ri kushton më shumë se sa kredia për të cilën Trashaj humbi shtëpinë dhe në fund jetën e tij, ky kontrast thekson edhe më shumë padrejtësinë që mbizotëron në vendin tonë. Pal Trashaj, një qytetar i thjeshtë, humbi shtëpinë për një vlerë monetare aq të ulët sa çmimi i një telefoni të ri. A është kjo drejtësi? A është ky një sistem që mbështet dhe mbron qytetarët e tij?
Pal Trashaj kërkonte një takim me kreun e SPAK, Altin Dumani, për të shpjeguar zhvatjen që i ishte bërë nga kompania MCA, por ky takim nuk ndodhi kurrë. A mund të mendojmë se nëse ky takim do të kishte ndodhur, Pal Trashaj mund të kishte gjetur një zgjidhje apo qofte dhe një mbështetje morale dhe nuk do të kishte ndjerë nevojën të marrë një hap kaq drastik?
Kjo ngjarje nuk është vetëm një tragjedi personale, por një reflektim i problemeve më të thella në sistemin tonë financiar dhe juridik. Shumë shqiptarë gjenden në situata të ngjashme, të mbërthyer nga borxhet dhe në pamundësi për të gjetur drejtësi. Është koha që ne si shoqëri të kërkojmë ndryshim, të kërkojmë që institucionet tona të jenë më të përgjegjshme dhe më humane.
Tragjedia e Pal Trashajt duhet të shërbejë si një thirrje për të gjithë ne, një thirrje për drejtësi, për transparencë dhe për një shoqëri ku njeriu vlen më shumë se borxhi. Le të mos harrojmë Pal Trashajn dhe le të punojmë për një të ardhme ku askush tjetër nuk duhet të ndjejë dhimbjen dhe dëshpërimin që e çoi atë në një akt kaq të dëshpëruar.