Kryeministri Edi Rama ka ndryshuar befas kursin e tij ndaj SPAK-ut, duke kaluar nga heshtja e zakonshme në një mbrojtje të zjarrtë të Erion Veliajt, pas arrestimit të këtij të fundit për korrupsion dhe pastrim parash. Kjo lëvizje ka ngritur dyshime mbi standardet e dyfishta që kreu i qeverisë përdor kur bëhet fjalë për aleatët e tij politikë dhe kur drejtësia godet figura të tjera brenda Partisë Socialiste.
Në të kaluarën, Rama është distancuar nga të arrestuarit për çështje të mëdha korrupsioni, si ish-ministrat Lefter Koka dhe Ilir Beqja apo ish-zëvendëskryeministri Arben Ahmetaj, duke mos bërë asnjë koment mbi vendimet e SPAK-ut. Madje, ai ka pohuar vazhdimisht se nuk ndërhyn në punën e drejtësisë dhe se çdo zyrtar duhet të përballet vetë me akuzat. Por me Veliajn, situata ndryshon rrënjësisht: Rama jo vetëm që e quan arrestimin e tij “antikushtetues”, por edhe hedh dyshime mbi integritetin e SPAK-ut, duke pretenduar se kemi të bëjmë me një “hetim jashtë shinave kushtetuese”.
Kjo mbrojtje e papritur ka sjellë reagime të shumta dhe ka ngritur pyetjen e madhe: A është reforma në drejtësi ende e lirë dhe e pavarur, apo Rama po përpiqet ta kthejë atë në një mjet selektiv për të goditur kundërshtarët dhe për të mbrojtur njerëzit e tij të afërt? Kur bëhet fjalë për të tjerët, ai deklaron se “drejtësia duhet të bëjë punën e saj”. Por kur në shënjestër vihen njerëzit e tij më të afërt, ai e sheh drejtësinë si një “instrument politik”.
Një tjetër aspekt i hipokrizisë që del në pah është refuzimi i Ramës për të zbatuar të njëjtin standard që ka ndjekur më parë për kryebashkiakët e akuzuar. Ndërsa në raste të tjera ka mbështetur largimin e tyre nga detyra, për Veliajn ai deklaron se jo vetëm që nuk do të shkarkohet, por do të mbrohet. Kjo vendos një precedent të rrezikshëm për drejtësinë në Shqipëri dhe për mënyrën se si qeveria ndërhyn në proceset hetimore.
Nëse Rama vërtet beson në drejtësinë e pavarur, atëherë duhet të lërë SPAK-un të bëjë punën e tij, pa e quajtur një arrestim të një zyrtari të lartë si një “komplot politik”. Në të kundërt, ai po dëshmon se reformat që vetë ka promovuar kanë qenë thjesht një fasadë për të goditur ata që nuk i duhen më dhe për të mbrojtur njerëzit që e rrethojnë.