Në një deklaratë të diskutueshme për mediat, kryetari i Bashkisë së Gramshit, Besion Ajazi, u përpoq të zhvendosë vëmendjen nga helmimi me salmonelë i fëmijëve në një kopsht publik, duke e kthyer çështjen në një diskutim politik mbi prokurimet dhe duke minimizuar shqetësimet e prindërve për shëndetin e fëmijëve.
“Nuk kemi të bëjmë me helmim nga ushqimi” – pa pasur analizat!
Ajazi deklaroi se nuk bëhet fjalë për helmim nga ushqimi, ndonëse në të njëjtën fjali pranoi se analizat nuk kanë dalë ende, gjë që e bën pretendimin e tij të pabazuar dhe të parakohshëm. Ai konfirmoi prezencën e bakterit salmonela në një kopsht publik, por insistoi se nuk bëhet fjalë për “abuzim nga institucion apo individ”.
Ndërkohë, fëmijë të helmuar dhe me simptoma të rënda janë trajtuar në spital, por kryetari vendosi të mbrojë tenderin dhe jo të kërkojë përgjegjësi.
Shëndeti i fëmijëve? Jo prioritet, prioritet ka procedura e tenderit
Kryebashkiaku, në vend që të shfaqte shqetësim për shëndetin dhe sigurinë e vogëlushëve, e cilësoi “pa sens” kërkesën e prindërve që ushqimi të mos vijë nga jashtë qytetit, dhe u shpreh se “zbatojmë ligjin e prokurimeve”.
Kjo tregon se interesat burokratike dhe tenderat kanë më shumë rëndësi sesa mirëqenia e fëmijëve. Në vend që të hetojë shkaqet e sëmundjes dhe të pezullojë kontratat derisa të zbardhet rasti, Ajazi i mbyll sytë dhe mbron kompaninë fituese.
Pa autorë, pa përgjegjësi, pa ndjeshmëri
Edhe pse janë raportuar mbi 17 raste të konfirmuara me salmonelë, kryebashkiaku këmbëngul se nuk ka asnjë shenjë helmimi masiv dhe se nuk dihen as “autorët” apo shkaqet.
Ndërkohë, qytetarët janë të lënë në ankth, dhe bashkia nuk ka ofruar asnjë vizitë shtëpiake, mbështetje shëndetësore, apo komunikim serioz me familjet e prekura.
Politika Mbron Tenderin, Jo Fëmijët
Në vend që të ofrojë transparencë dhe ndjeshmëri për një situatë kritike që ka prekur të vegjlit e komunitetit, Besion Ajazi i kthehet mburojës politike dhe justifikimeve të thata ligjore, duke mohuar faktet dhe shtypur zërin e prindërve që kërkojnë thjesht siguri për fëmijët e tyre.
Kjo është një shembull klasik i arrogancës administrative, ku interesat institucionale dhe kontraktuale mbizotërojnë mbi shëndetin publik. Në këtë rast, fëmijët nuk janë prioritet. Dhe kjo është e pafalshme.