Një luftë publike ka shpërthyer mes kryetares së komanduar të Bashkisë së Tiranës, Anuela Ristani, dhe emisionit investigativ “Piranja”, duke nxjerrë në pah krizën e etikës në administratën publike dhe përplasjen gjithnjë e më të ashpër mes pushtetit dhe medias kritike.
Në qendër të kësaj përplasjeje ndodhet një çështje që për ndonjë vend normal do të sillte dorëheqje dhe hetime: përdorimi i mjeteve shtetërore për interesa personale dhe justifikimi me emocionalizëm mediatik për të shmangur llogaridhënien.
Abuzim Me Makinën Shtetërore Për Burrin – Shfaqje Me Dy Shoferë Dhe Palestra Në Orar Pune
Sipas fakteve të publikuara nga “Piranja”, një makinë e bardhë bashkiake me targa AB649LD, e cila i përket institucionit të bashkisë, përdorej në mënyrë të përditshme për të dërguar burrin e Anuela Ristanit, Bledi Cikopana, në Presidencë, ndërsa një tjetër makinë gri me shofer e priste zonjën Ristani jashtë palestrës për ta çuar në bashki rreth orës 9:10, shumë pas fillimit të orarit zyrtar të punës.
Në këtë panoramë groteske, Bashkia e Tiranës nuk është më një institucion i shërbimit publik, por një strukturë luksi për një elitë familjare, e cila nuk llogarit as përgjegjësi, as transparencë, dhe mbi të gjitha as ndjeshmëri ndaj qytetarëve që paguajnë taksa të larta për të mbajtur këto privilegje në këmbë.
Ristani: Nga Heshtja Tek Viktimizimi Emocional
Në vend të një shpjegimi racional dhe të dokumentuar, Anuela Ristani shpërthen në akuza ndaj gazetarëve, duke i quajtur “Piranja-t” ndjekës të fëmijëve të saj të mitur dhe shantazhues mediatikë. Ajo nuk mohon përdorimin e makinës bashkiake për burrin dhe palestrën, por zgjedh të ndërtojë një narrativë të viktimës, ku vetë pozicionohet si nënë dhe qytetare e pambrojtur, e rrethuar nga një sistem që synon ta rrëzojë.
“Të përndjekësh fëmijë për të sulmuar një të rritur nuk është gazetari,” – thotë Ristani, por harron të përgjigjet për çështjen e vërtetë që ka tronditur publikun: PSE po përdoret prona publike për qëllime private?
Diskursi Politiko-Mediatik: Dy Botë Paralele
“Piranja” operon mbi bazën e fakteve, dokumenteve, targave dhe orareve.
Ristani kundërsulmon me ndjenja, fjalë si “terror psikologjik” dhe “shpifje”.
Kjo përplasje nuk është thjesht për një makinë apo një shofer. Është një demaskim brutal i dy botëve paralele që ekzistojnë në Shqipëri: njëra e qytetarëve që nuk mund të përdorin shërbimet bazë, dhe tjetra e zyrtarëve që bëjnë jetë parazitare mbi paratë publike, e nëse ekspozohen, bërtasin “jam viktimë”.
Çfarë Duhet Të Kishte Ndodhur Në Një Shtet Normal
- Nisja e menjëhershme e një hetimi administrativ dhe penal mbi përdorimin e aseteve publike për qëllime personale.
- Deklaratë e qartë nga SPAK dhe ILDKPKI për transparencë dhe etikë në ushtrimin e funksioneve publike.
- Reagim institucional nga Avokati i Popullit dhe Komisioneri për Mbrojtjen e të Dhënave, nëse përfshirja e fëmijëve është faktike.
- Dhe mbi të gjitha: dorëheqja morale e një zyrtare që përfaqëson qytetin më të madh të vendit.
Konkluzioni: Një Pasqyrë E Turpit Institucional
Anuela Ristani, e vendosur në atë post si zëvendësuese e një bashkie në krizë legjitimiteti, ka zgjedhur të transformojë pozitën e saj në një platformë të pasigurisë personale dhe lirisë së abuzimit të ligjshëm.
Ndërkohë, “Piranja” është sot e vetmja strukturë që ka guxuar të ekspozojë këtë dekadencë, ndonëse me kosto, censurë dhe kërcënime.
Në fund, pyetja që mbetet nuk është kush ka të drejtë, por çfarë sistemi drejtësie kemi në Shqipëri që i lejon të dyja këto palë të funksionojnë pa balancë e pa ndëshkim. Përgjigja është një: një sistem që ka humbur turpin, dhe që nuk njeh më as përgjegjësi, as moral, vetëm lojë pushteti.
Ky është realiteti i Tiranës: një bashki që shërben për privilegj, një media që goditet për të vërtetën, dhe një opinion publik që e ka kuptuar se shfaqja është kthyer në normë.