Heqja e Flamurit të UÇK-së në Arenën Kombëtare nuk është thjesht një incident administrativ. Është një simptomë e një problemi më të thellë institucional, moral dhe politik.
Kur një polici e një shteti shqiptar vendos të largojë nga një stadium në Tiranë flamurin e UÇK-së — simbol i njohur për sakrificën dhe luftën për liri të një pjese të kombit — nuk kemi të bëjmë me një akt neutral. Përkundrazi, është një akt që sjell në pah një krizë të trefishtë:
1. Krizë Vlerash dhe Kujtese Kombëtare
Të ndalosh flamurin e UÇK-së në tokë shqiptare, në një ndeshje me Serbinë, është një lloj vetë-censure ndaj kujtesës sonë historike. Në vend të afirmimit të identitetit kombëtar dhe përkujtimit të sakrificës për liri, zgjidhet një qasje sterile burokratike, që në thelb bie ndesh me ndjeshmëritë e publikut shqiptar në Shqipëri, Kosovë dhe diasporë.
2. Institucione të Papërgjegjshme dhe Të Ndikuara Politikisht
Kur flasim për forcat e rendit që i zbatojnë këto urdhra, nuk duhet të na habisë mungesa e ndjeshmërisë. Vetë Kryeministri Rama i ka quajtur publikisht “çyrykë” gjysmën e policëve meshkuj. Nëse udhëheqësi politik i vendit nënçmon dhe poshtëron forcat e veta të sigurisë, si mund të presim profesionalizëm, ndjeshmëri kombëtare apo guxim për të vepruar ndryshe kur përballen me urdhra që bien ndesh me interesin e publikut?
3. Policia si Vegël e Politizimit dhe Jo e Shtetit
Në këtë rast, policia nuk veproi si garantuese e rendit dhe dinjitetit kombëtar, por si një vegël e urdhëresave politike pa vizion kombëtar. Çfarë mund të presim nga një polici që nuk ka një hierarki të ndërtuar mbi merita, integritet dhe edukim kombëtar, por mbi bindje ndaj pushtetit të rradhës?
Pyetja Thelbësore: Kush Kontrollon Kujtesën?
Kur një shtet zgjedh të ndalojë simbolet e vetë çlirimit kombëtar, ndërkohë që zbaton direktiva të paqarta të “neutralitetit sportiv”, lind pyetja:
Kush e kontrollon narrativën tonë historike? A po ia dorëzojmë kujtesën kolektive rregullave të UEFA-s dhe urdhrave të frikës politike?
Kur institucionet nënçmohen nga vetë krerët e tyre, kur policia komandohet nga frika dhe jo nga përgjegjësia morale, dhe kur kombi përpiqet të fshijë simbolet e sakrificës për të ruajtur “balancat diplomatike”, atëherë nuk jemi më shtet, por një aparat pa shpirt.
E nëse flamuri i UÇK-së “nuk ka vend” në Tiranë — atëherë pyesim:
Po çfarë ka vend në këtë tokë? Simbolet e nënshtrimit, apo ato të lirisë?