Vendimi i Britanisë së Madhe, Kanadasë dhe Australisë për të njohur shtetin e Palestinës u shpall me shumë zhurmë si një fitore për çështjen palestineze. Por në thelb, ky akt mbetet një gjest i zbrazët diplomatik, i diktuar nga kalkulime të brendshme politike dhe jo nga realiteti mbi terren. Nëse dikush mendon se ky hap do të ndryshojë rrënjësisht konfliktin, gabohet rëndë.
Një njohje e nxituar, jo e menduar
Ky vendim nuk është produkt i një procesi serioz negociator, por një lëvizje politike për të fituar pikë në opinionin publik. Kryeministri britanik Keir Starmer kërkon të ruajë unitetin e brishtë në Partinë Laburiste, ndërsa Mark Carney në Kanada dhe Anthony Albanese në Australi përpiqen të tregohen si liderë “progresistë” përpara elektorateve të tyre. Pra, njohja nuk është dhënë për merita të udhëheqjes palestineze, por për shkak të nevojave të brendshme të këtyre qeverive.
Palestina: shtet vetëm në letër
Realiteti i hidhur është se Palestina sot nuk përfaqëson një shtet funksional. Në Gaza sundon një organizatë terroriste si Hamas, që përdor popullin si mburojë njerëzore dhe kërkon zhdukjen e Izraelit. Në Bregun Perëndimor, Autoriteti Palestinez është i kapur nga korrupsioni dhe paaftësia. Një njohje ndërkombëtare nuk ndryshon faktin se këto struktura nuk kanë as kapacitetin, as vullnetin për të garantuar siguri e stabilitet.
Izraeli mbetet i pazëvendësueshëm
Ata që duan të besojnë se kjo është një “fitore historike” për Palestinën harrojnë një të vërtetë elementare: pa Izraelin nuk ka marrëveshje, nuk ka paqe dhe nuk ka shtet funksional palestinez. Njohja e tre shteteve të G7 nuk ndryshon faktin se fuqitë vendimtare – SHBA, Gjermania, Franca, Italia, Japonia – vazhdojnë të mbajnë një qasje shumë më të kujdesshme, duke mos u hedhur në aventura simbolike.
Një test, jo një dhuratë
Nëse kjo njohje ka një kuptim, ai është ky: më në fund, barra e provës bie mbi palestinezët. Tani ata duhet të tregojnë se dinë të ndërtojnë institucione, të frenojnë korrupsionin dhe, mbi të gjitha, të heqin dorë nga terrorizmi. Nëse dështojnë – dhe shumë gjasa ka që të ndodhë – bota do të kuptojë se problemi nuk është tek Izraeli, por tek paaftësia e palës tjetër.
Ky është një iluzion diplomatik, një lojë e re simbolike që nuk prek realitetin mbi tokë. Njohja e Palestinës nuk ndryshon faktin se siguria, stabiliteti dhe e ardhmja e rajonit varen nga Izraeli. Dhe për sa kohë që Izraeli mbetet shteti i vetëm demokratik, funksional dhe me institucione të forta në Lindjen e Mesme, çdo lëvizje tjetër nuk bën gjë tjetër veçse tregon se kush është realisht shtylla e paqes: Izraeli.