Në podkastin e tij “Flasim”, Kryeministri Edi Rama foli për projektet e reja në kryeqytet dhe mori përsipër edhe “infrastrukturën e godinave të drejtësisë”. Ai premtoi një “Shqipëri 2030” me hapësira moderne dhe institucione drejtësie të reja, ndërsa paralajmëroi vijimin e “operacionit urban” në çdo pjesë të vendit, për të pastruar, siç tha, “çibanët e patolerueshëm” në hapësirat publike.
Por pas kësaj retorike zbukurimi, qëndron një boshllëk i thellë politik e shoqëror.
Arkitektura E Fjalës, Jo E Shtetit
Në çdo komunikim publik, Edi Rama shfaqet si një artist i fjalës, por jo i politikës që prek realisht jetën e njerëzve. Kur flet për “infrastrukturë drejtësie”, nuk flet për drejtësinë si vlerë, por për fasadat, godinat dhe karriget. Ai e redukton reformën në drejtësi në një çështje betoni e fasadash, ndërsa mungojnë rezultatet e vërteta në luftën kundër korrupsionit, pavarësinë e gjyqtarëve dhe barazinë përpara ligjit.
Kryeministri flet për “mision” shtetëror në administrimin e infrastrukturës gjyqësore, por harron se kjo është përgjegjësi e vetë institucioneve të drejtësisë, të cilat duhet të jenë të pavarura nga qeveria. Kështu, pas premtimeve të ndritshme për “drejtësi moderne”, fshihet një logjikë e vjetër kontrolli politik mbi gjithçka.
“Operacioni Urban” Apo Spastrim Politik?
Kur Rama përdor shprehjen “operacion kirurgjikal” për pastrimin e hapësirave publike, ai krijon imazhin e një ndërhyrjeje të domosdoshme. Por pas këtij diskursi që tingëllon modern, qëndron një frymë autoritare. Çdo operacion “urban” është në fakt një formë kontrolli mbi territorin, mbi tregun dhe mbi jetën qytetare.
Në praktikë, projektet e “rindërtimit urban” kanë rezultuar shpesh në zhvendosje banorësh, shembje objektesh, dhe përqendrim pronash në duart e pak kompanive të lidhura me pushtetin. “Hapësira e re e bashkëjetesës”, që Rama e përshkruan me tone poetike, është në realitet një hapësirë e kontrolluar ku qytetari humb, dhe pushteti fiton.
Heshtja Për Krizat E Vërteta
Ndërsa Kryeministri flet për arkitekturën e drejtësisë dhe pastrimin e shesheve, vendi përballet me një sërë krizash reale që nuk marrin asnjë përgjigje:
- Emigrimi masiv po zbraz Shqipërinë nga të rinjtë dhe profesionistët.
- Krizë e strehimit, ku qiratë dhe çmimet e apartamenteve janë të papërballueshme për familjet e reja.
- Sistemi shëndetësor e arsimor në kolaps, me mjekë që ikin e shkolla që mbeten bosh.
- Policia e shtetit që shpesh vepron në paligjshmëri, si në rastin e sekuestrimeve arbitrare apo përdorimit të dhunës.
Këto tema mungojnë sistematikisht në fjalimet e Kryeministrit. Ai preferon të flasë për ngjyrat e fasadave, jo për ngjyrën gri të realitetit.
Retorika Që Zëvendëson Realitetin
Podkasti “Flasim” është bërë mjeti i ri i propagandës zyrtare. Një skenë estetike ku Kryeministri flet si “arkitekt i kombit”, por shmang çdo përballje me problemet e përditshme të qytetarëve. Në vend të një qeverie që dëgjon, kemi një njeri që predikon; në vend të një shteti që ndreq, kemi një lider që dekoron.
Fjalët për “Shqipërinë 2030” janë një perde tymi për të mbuluar krizën e tanishme të 2025-ës, ku vendi mbetet pa shpresë, pa institucione të forta dhe pa një drejtësi që funksionon.
Në fund, mbetet pyetja thelbësore:
A mund të ndërtohet një shtet drejtësie vetëm me tulla dhe fasada?
Rama flet për godinat e drejtësisë, por harron se drejtësia nuk fillon nga muret — ajo fillon nga përgjegjësia, llogaridhënia dhe ndershmëria. Dhe këto, në Shqipërinë e sotme, janë ndërtimet më të rrënuara.