Në skenën e lodhur të politikës shqiptare, ku arroganca shpesh ndërrohet si karrige mes mazhorancës dhe opozitës, Jorida Tabaku zgjodhi t’i flasë kolegut të opozitës me të njëjtën gjuhë që për vite të tëra e ka denoncuar tek të tjerët.
Kur një deputete e Partisë Demokratike, e cila pretendon të përfaqësojë qytetarin e lodhur nga pushteti, përdor tone përçmuese ndaj një kolegu të opozitës — si “Redat e qorrat që nuk shohin” — ajo humb çdo diferencë morale me Belinda Ballukun apo Elisa Spiropalin, që për vite kanë ndërtuar karrierën mbi përçmimin dhe talljen me kundërshtarin.
Tabaku harron se arroganca nuk është privilegj i pushtetit, por sëmundje e pushtetit — dhe kur e merr edhe opozita, sëmundja bëhet pandemike. Një deputete që pretendon të jetë zëri i njerëzve nuk mund të flasë me përbuzje ndaj një kolegu që mban një tjetër mendim opozitar; kjo nuk është forcë politike, por dobësi njerëzore.
Në momentin kur një opozitare flet me të njëjtën gjuhë si ata që kritikon, ajo humb statusin e opozitës. Sepse opozita nuk matet me sa fort godet kundërshtarin, por me sa ndryshe flet prej tij.
Dhe në këtë rast, Tabaku nuk foli si opozitë — foli si pushtet. Një pushtet që harron se arroganca është arsyeja pse qytetarët nuk besojnë më as tek qeveria, as tek ata që pretendojnë ta rrëzojnë atë.