Sa herë që Edi Rama dhe Sali Berisha gjejnë gjuhën e përbashkët, nuk është shenjë pjekurie politike — është sinjal alarmi për demokracinë. Historia politike e Shqipërisë ka treguar se çdo “marrëveshje e madhe” mes tyre ka përfunduar me një mbyllje të sistemit, një tkurrje të hapësirës publike dhe një heshtje të qëllimshme të pluralizmit.
Kështu ndodhi në vitin 2008, kur nën justifikimin e “stabilitetit politik” u ndryshua Kushtetuta për t’i dhënë më shumë fuqi kryeministrit dhe për të përforcuar sistemin dy-partiak. Rezultati? Një skenë e kontrolluar ku partitë e vogla u shkrinë si zëra pa peshë dhe qytetari humbi lidhjen e drejtpërdrejtë me përfaqësimin.
Sot, me të njëjtin stil, Rama dhe Berisha po luajnë të njëjtin skenar — këtë herë me parlamentin “e vogël”. Ulja e numrit të deputetëve mund të tingëllojë si reformë administrative, por në thelb është një projekt për të përqendruar pushtetin në duart e dy njerëzve që kanë dominuar jetën politike për tri dekada.
Për partitë e reja, për zërat që nuk hyjnë në formulën PS–PD, ky projekt është një dënim i heshtur. Më pak vende do të thotë më pak mundësi për hyrje të reja, më pak kontroll parlamentar, më pak debat dhe më shumë marrëveshje në prapaskenë.
Ky “pajtimi i ri politik” nuk është për qytetarët. Është për sunduesit e vjetër që nuk duan më as garë, as transparencë, as rrezik. Rama dhe Berisha nuk e luftojnë më njëri-tjetrin — luftojnë vetëm për të ruajtur kontrollin mbi një sistem që po bëhet çdo ditë e më i mbyllur.
Nëse ky projekt ecën përpara, Shqipëria do të ketë një parlament më të vogël, por edhe një demokraci më të dobët. Sepse demokracia nuk matet me numrin e karrigeve, por me lirinë e atyre që guxojnë të ulen në to.