Ilir Alimehmeti, një nga figurat më të buta në ton por më të fortat në simbolikën e PD-së, doli mbrëmjen e djeshme në “Të Paekspozuarit” për t’i dhënë përgjigje akuzës së drejtpërdrejtë të Sali Berishës: se “foltorja” e re me Salianjin është një lëvizje me agjendë personale. Dhe përgjigjja e tij ishte e qartë, pothuajse brutale në sinqeritet: “Partia është e doktor Berishës. E lë PD-në nëse përçahemi.”
Me këtë fjali, Alimehmeti vulosi një të vërtetë që në PD prej kohësh nuk thuhet me zë të lartë: PD nuk është sot një parti politike me pluralizëm të brendshëm, por një formacion i personalizuar rreth një figure të vetme. Dhe çdo përpjekje për energji të reja duhet të kalojë përmes lojës së kujdesshme të mosprekjes së vijës së kuqe: të mos duket si sfidë ndaj Berishës.
Alimehmeti e thotë hapur se baza demokratike kërkon përfaqësim më të gjerë, figurat drejtuese duhet të rifreskohen dhe PD ka nevojë urgjente për energji të re. Por për ta bërë këtë, ai mban një ekuilibër të brishtë: kërkon bashkim, por pa prekur fronin. Kërkon hapje, por pa u interpretuar si rebelim. Kërkon reformim, por brenda një partie që është ndërtuar mbi monizmin e liderit historik.
Ironia është se vetë Berisha, dikur promotori i “Foltores”, sot sheh rrezik te çdo format që nuk e ka bekimin e tij. Për të, gjithçka që lëviz jashtë kontrollit të tij është “agjendë personale”. Ndërsa për Alimehmetin, gjithçka që rrezikon përçarjen është e papranueshme—aq sa ai thotë se largohet nga PD nëse ajo fragmentohet.
Në thelb, ky është tensioni real: PD kërkon të ringrihet, por nuk guxon të reformohet pa lejen e doktorit.
Salianji takon baza, Bardhi merret me strukturat, Alimehmeti predikon energji të re—por të gjithë sillen me kujdesin e atyre që e dinë se një hap i gabuar interpretohet si sfidë ndaj liderit. Dhe ndërkohë, votuesit presin një opozitë që funksionon, jo një trup politik të kapur mes nostalgjisë dhe frikës nga e ardhmja.
Alimehmeti e mbylli me një mesazh sa të sinqertë, aq edhe të trishtë për realitetin demokrat: “Nuk njoh takim që nuk e forcon PD-në. Por nëse shihet si përçarje, nuk e mbështes.”
E përkthyer: PD ka nevojë për ndryshim, por ndryshimi nuk duhet t’i duket Berishës si kërcënim.
Një ekuacion i pamundur për një parti që pretendon të rikthehet në pushtet.
PD sot kërkon rithemelim, por mbetet brenda orbitës së liderit që vetë rithemeloi veten. Dhe ndërsa figurat e reja ecin në majë të tehut mes besnikërisë dhe ndryshimit, mbetet pyetja që Alimehmeti nuk e tha dot:
A mund të ketë reformë të vërtetë në një parti që ende është “e doktorit”?