Në një vit që gazetarja Klodiana Lala e përshkruan si “më tragjikun e dekadës”, qeveria vazhdon të prodhojë deklarata që jo vetëm sfidojnë logjikën, por edhe sensin minimal institucional. Ndërsa atentatet në Rinas e Elbasan kanë tronditur vendin, zëvendësministri i Brendshëm, Xhemal Qefalia, u kujdes t’i japë debatit një kthesë groteske: sipas tij, po të mos kishte ngjarje kriminale, policia nuk do të duhej fare.
Në një realitet ku krimi i organizuar lëviz me ritmin e vet, ku ekzekutimet kryhen në zona të sigurisë maksimale dhe ku qytetarët ndihen të pambrojtur, kjo qasje e Qefaliajt nuk është thjesht gafë—është simptomë. Simptomë e një shteti që e sheh krimin si fatalitet dhe jo si dështim institucional.
“Bilanc tragjik”, ndërsa zv.ministri bën humor të zi
Klodiana Lala, me bilancin e saj të ftohtë: atentate, vrasje mafioze, implikime të strukturave shtetërore dhe një Polici të Shtetit që, sipas saj, është ndarë në parcela “si bandat që kontrollojnë territor”. Nga ana tjetër, zv.ministri Qefalia preferon të relativizojë gjithçka, duke kërkuar normalizimin e situatave që në çdo vend tjetër do të shkaktonin resignime masive politike.
Në këtë kontrast të dhimbshëm, gazetaria vijon të këmbëngulë se siguria është çështje parandalimi. Politika, ndërkohë, lë përshtypjen se sigurinë e kupton si shfaqje teatri, ku dramatizmi rritet vetëm pas krimeve.
Ngjarjet e vitit 2025, një listë që rëndohet çdo muaj
Atentati në Rinas, një pikë e mbrojtur që duhet të ishte e paprekshme. Ekzekutimi i biznesmenit në Elbasan, një tjetër alarm që konfirmon penetrimin e krimit në çdo hapësirë publike. Ngjarje të tjera të rënda, ku përfshirja e individëve të lidhur me institucionet publike vetëm sa e bën panoramën më dramatike.
Në këtë klimë, çdo deklaratë politike pritet të jetë e matur, e përgjegjshme dhe mbi të gjitha—profesionale. Por Qefalia zgjedh t’i japë publikut një filozofi të çuditshme: krimi qenka provë se policia po punon.
Një logjikë që bie ndesh me vetë shtetin
Rendi nuk është produkt i krimit. Policia nuk është shërbim që aktivizohet nga atentatet. Siguria publike nuk është luks që jep arsyetim vetëm kur plasin gurët. Në çdo shtet modern, policia ekziston për të mos lejuar që ngjarjet e rënda të ndodhin, jo për të gjetur justifikim pas faktit.
Të thuash që policia nuk do të duhej nëse nuk do kishte krime është njësoj si të thuash se mjekët nuk duhen kur nuk ka epidemi.
Kjo është logjika që Lala, dhe publiku, e shohin si të rrezikshme.
Një vit që kërkon përgjegjësi, jo relativizim
Nëse viti 2025 ka qenë “tragjik”, siç thotë Lala, është pikërisht sepse institucionet nuk funksionuan siç duhet. Dhe çdo përpjekje për t’i zotuar qytetarët me filozofi të çuditshme shërben vetëm për të thelluar hendekun mes publikut dhe qeverisjes.
Në një kohë kur sikur policia të kishte parandalim real, një pjesë e madhe e ngjarjeve të këtij viti nuk do të kishin ndodhur, modeli i Qefaliajt nuk ofron shpresë, por indiferencë.
Në fund, mbetet pyetja:
kush duhet të ndryshojë—kriminelët apo koncepti i ministrisë për sigurinë?
Sepse një gjë është e qartë: me këtë qasje, situata nuk ka si të përmirësohet.