Reagimi i kryeministrit Edi Rama pas vendimit të Gjykatës Kushtetuese për rikthimin në detyrë të Belinda Ballukut u shoqërua me një rrëfim që, në pamje të parë, synonte ironinë, por në thelb hapi një çarje serioze institucionale. Rama pranoi publikisht se hetues të Byrosë Kombëtare të Hetimit kishin shkuar në godinën e Kryeministrisë, të armatosur, dhe sipas tij kishin refuzuar të dorëzonin armët në hyrje, në kundërshtim me rregulloren e sigurisë së Gardës.
Kryeministri zgjodhi ta tregojë këtë episod si një anekdotë, duke e zhvendosur vëmendjen te “patllakja” dhe te ajo që ai e cilësoi si sjellje “alla shqiptarçe” të përfaqësuesve të drejtësisë së re. Por pikërisht kjo zgjedhje narrative e shmang thelbin dhe e bën pyetjen edhe më të rëndë: për çfarë arsye shkuan hetuesit e BKH-së në Kryeministri?
Në çdo shtet demokratik, prania e një strukture hetimore të specializuar në institucionin më të lartë ekzekutiv nuk është as rutinë dhe as rastësi. BKH nuk troket për formalitete dhe as për vizita protokollare. Çdo veprim i saj lidhet me indicie konkrete, procedura hetimore ose verifikime që, për nga natyra, kanë peshë penale.
Duke u fokusuar te forma dhe jo te përmbajtja, Rama shmang përgjigjen që opinioni publik pret prej vitesh: a ka apo jo hetime që prekin Kryeministrinë? A lidhet kjo prani me akuzat e artikuluara publikisht nga ish-numri dy i qeverisë, Arben Ahmetaj, i cili ka folur hapur për korrupsion sistemik, favorizime dhe qarkullim parash në nivelet më të larta të pushtetit?
Ironia e përdorur nga kryeministri synon të relativizojë një fakt që, në çdo vend tjetër europian, do të shkaktonte reagim të menjëhershëm institucional dhe transparencë publike. Në vend të një shpjegimi të qartë mbi arsyen e pranisë së BKH-së, publiku merr një tregim tallës, që përpiqet ta kthejë një çështje shtetërore në një episod folklorik.
Por problemi nuk është arma te dera. Problemi është pse hetues të SPAK-ut ndihen të legjitimuar të shkojnë në Kryeministri dhe pse kryeministri nuk e mohon këtë fakt, por zgjedh ta banalizojë. Nëse drejtësia po abuzon me pushtetin e saj, atëherë shkuarja në Kryeministri është një akt i rëndë që kërkon sqarim. Nëse drejtësia po heton diçka reale dhe serioze, atëherë reagimi ironik i kreut të qeverisë është po aq problematik.
Kjo situatë vendos përballë dy narrativa të papajtueshme: një qeveri që thotë se po goditet nga “gjyqe partizane” dhe një drejtësi që vepron në terren, deri në zemër të pushtetit ekzekutiv. Të dyja nuk mund të jenë të vërteta njëkohësisht pa pasoja për rendin kushtetues.
Në fund, pyetja mbetet e hapur dhe e pashmangshme: pse shkoi BKH në Kryeministri? Derisa kësaj pyetjeje t’i jepet një përgjigje e drejtpërdrejtë, çdo ironi, çdo anekdotë dhe çdo “patllake” nuk është gjë tjetër veçse një përpjekje për të larguar vëmendjen nga një e vërtetë që ende nuk është thënë.