Një tjetër dramë njerëzore po ndodh në Spitalin Onkologjik, ku për dy javë rresht mungon medikamenti jetik “Avastina”, i domosdoshëm për pacientët që i nënshtrohen kimioterapisë. Gazetari Osman Stafa denoncoi publikisht rastin, duke e cilësuar si një turp institucional që kthehet në tragjedi për dhjetëra qytetarë që luftojnë me kancerin.
Në vend që ilaçi të gjendet në spitalet publike — ku duhet të shpërndahet falas nga Ministria e Shëndetësisë — pacientët janë detyruar të enden nëpër farmaci private dhe të kërkojnë në tregun e zi, ku çmimi i një doze ka arritur në 800 euro.
“Pasaporta Europiane” E Qeverisë: Në Një Dorë Premtime, Në Tjetrën Vuajtje
Në vend të kujdesit shëndetësor, pacientët marrin propagandë qeveritare dhe fjalime gjuhe të bukura, ndërsa ministrja që duhej të garantonte furnizimin me ilaçe, duket se ka zgjedhur të eksperimentojë me fjalë, jo me politika.
“Dy javë që pacientët nuk e marrin kimioterapinë, dy javë që ministria hesht. Dhe kur heshtja bëhet sistem, vuajtja bëhet politikë,” shkruan Stafa.
Ndërkohë, Kryeministri Edi Rama dhe aparati i tij flasin për “modernizim të spitaleve” dhe “rrugëtim drejt Europës”, por në terren realiteti është brutal: njerëzit shesin pasurinë për të blerë ilaçin që shteti duhet ta garantojë.
Pacientët Midis Jetës Dhe Tregut Të Zi
Në mungesë të “Avastinës”, shumë pacientë kanë ndërprerë trajtimin, duke rrezikuar jetën. Mjekët, të pafuqishëm përballë mungesës, thonë se kjo është pasojë e neglizhencës sistemike dhe mungesës së planifikimit në Ministrinë e Shëndetësisë.
Ndërkohë, tregu i zi lulëzon — një treg që ekziston vetëm falë boshllëqeve të shtetit, ku çdo ampulë bëhet monedhë shprese për ata që po luftojnë me sëmundjen.
Tallje Me Dhimbjen
“Drama e pacientëve me kancer nuk është një gabim logjistik, është pasqyrë e një sistemi të sëmurë,” shkruan një komentues në rrjete sociale.
Dhe ndërsa qytetarët numërojnë euro për të blerë jetën, ministrja, që shpesh paraqitet si “shkencëtare” e re e reformave, eksperimenton më shumë me fjalët sesa me jetët, duke u bërë simbol i një administrate që e trajton shëndetin si seminar, jo si përgjegjësi.
Në Shqipërinë e “modernizuar”, ku premtimet për “shëndetësi falas” janë kthyer në muralë propagandistikë, pacientët me kancer mbeten pa shpresë, pa ilaç dhe pa zë.
Në laboratorin e qeverisë, fjalët janë sterile, por vuajtja është reale. Dhe ndërsa ministrja reciton slogane nëpër konferenca, në korridoret e Onkologjikut dëgjohet vetëm zëri i dëshpërimit: “Avastina nuk ka.”