Adriatik Lapaj ka zgjedhur të tregojë publikisht se është lutur dy herë për t’u bërë pjesë e qeverisë së re pas zgjedhjeve të 11 majit. Dhe, sipas rrëfimit të tij, ai heroikisht ka thënë “jo”.
Një refuzim që tingëllon më shumë si vetëlavdërim
Lapaj thotë se në fund të qershorit, një person i njohur në Tiranë i ka kërkuar të bëhet pjesë e pushtetit në një qeverisje të gjerë. Dy javë më pas, një tjetër tentativë. Përfundimi? Refuzim i përsëritur. Dhe, nëse i besojmë fjalëve të tij, ky qëndrim është me kosto personale, por i bën nder moralit dhe integritetit të tij.
Por këtu lind ironia e madhe: një njeri që deri pak ditë më parë po kërkonte me çdo kusht një mandat deputeti, që u paraqit si njeriu i “ndryshimit” përmes rrugëve klasike të politikës, papritmas del në skenë si njeriu që pushteti e do me çdo kusht, por ai nuk e do pushtetin. Një metamorfozë që do ta kishin zili edhe mjeshtrit e “spin-it” në politikën shqiptare.
Nga humbës, në të “lutur”
Është e vështirë të mos shohësh kontradiktën. Lapaj, i cili shpesh shfaqet me tonin e moralistit të pandotur nga politika, tregon me ngazëllim se “pushteti më kërkoi, por unë nuk pranova”. Në një vend ku gjithkush që merret me politikë ëndërron postin, ai, sipas versionit të vet, i shkelmon karriget e arta. Një histori që tingëllon më shumë si pjesë e një fushate të re imazhi sesa si realitet politik.
Sarakazma e momentit
Në fakt, ky rrëfim më shumë se të forcojë imazhin e tij, ngre pikëpyetje:
- A mos vallë pushteti ka luksin të shkojë dy herë te një njeri që nuk ka një mandat politik dhe t’i ofrojë post ministror?
- Apo ky është thjesht një tregim për të ndërtuar figurën e të persekutuarit politik që nuk shitet?
Në politikën shqiptare, ku fjalët fluturojnë më shpejt se faktet, kjo histori mbetet më shumë një shfaqje retorike, një episod që i shërben Lapajt për të përforcuar imazhin e njeriut që “nuk u shitet të fortëve”.
Përfundim: Hero apo fabulist?
Nëse dikush duhet ta marrë seriozisht këtë rrëfim, atëherë Lapaj është një figurë e rrallë: një politikan që refuzon pushtetin dy herë. Por nëse e shohim me syrin kritik, ky është thjesht një kapitull i ri në librin e gjatë të fabulave politike shqiptare, ku roli i “heroit që nuk pranon të shitet” është po aq i vjetër sa edhe vetë tranzicioni ynë.
Në fund, Adriatik Lapaj mund të mbetet në histori si njeriu që nuk hyri në qeveri jo se nuk mundi, por sepse – sipas fjalëve të tij – e refuzoi vetë. Dhe ky është një konfort i rrallë, që të jep mundësinë të dukesh fitues edhe kur nuk ke hyrë kurrë në lojë.