Zgjedhjet e parakohshme në Tiranë po trokasin, por opozita duket se po hyn në pistë me këpucë të lidhura bashkë. Ndërsa mazhoranca ka shpalosur qartë kartën e saj politike, opozita ende endet nëpër tavolina takimesh dhe batuta televizive, sikur emri i kandidatit del vetë nga filxhani i kafes.
Në një garë urbane si Tirana, koha është kapital. Kushdo që synon të sfidojë kandidatin e mazhorancës duhej të kishte emër, platformë, ekip dhe kalendar prej javësh—jo “për çështje ditësh”. Në vend të kësaj, shohim një proces që simulohet: financë zero, terren i paorganizuar, pa mesazh kryesor, pa stafetë komunikimi. Kur programi i fushatës ngatërrohet me “po e mendojmë”, rezultati është i shkruar.
Të ulesh sot me një nga aleatët, nesër me një tjetër, e pasnesër të shpallësh “unitetin” nuk është strategji—është ritual. Kjo metodë, ku Flamur Noka del në qytet me një palë bashkëbiseduesish për të “pjekur” kandidaturën, prodhon vetëm një gjë: një kandidat kompromisi pa energji fituese. Tiranën nuk e fiton kandidati i ndezur nga marrëveshjet e vogla; e fiton kandidati i ndezur nga publiku i madh.
Humbja e narrativës
Ndërsa mazhoranca flet për shërbime, transport, projekte, rend dhe siguri, opozita rri tek etiketat: “antikorruptiv”, “anti-sistem”, “kundër kësaj/kundër asaj”. Qyteti nuk voton kundër abstraktit; qyteti voton pro diçkaje konkrete: një orar të ri autobusi, një plan të saktë parkingjesh, një zgjidhje për çerdhet, një instrument transparence për tenderat, një kontratë qytetare me afate.
Pse Manastirliu hyn përpara
Pavarësisht polemikave, Ogerta Manastirliu vjen me një markë të qartë administrative dhe me makineri elektorale të gatshme. Nëse përballë saj del një emër që del pas “pesë takimesh” dhe asnjë harte pune, gara nuk është e barabartë. Fushata moderne bëhet me të dhëna, mikro-mesazhe, terren, logjistikë; jo me deklarata spontane dhe “konsensus verbal”.
Çfarë duhej të ishte bërë (dhe s’është bërë)
- Emri gati dje, jo nesër: vetting publik, profil profesional, histori qytetare.
- Platformë 90-ditëshe: 10 zotime me data dhe kosto; një dashboard transparence.
- Koalicioni i punës, jo i fotografive: detyra, zona, përgjegjës, KPI javore.
- Narrativë pozitive: çfarë do bëhet ndryshe, jo vetëm çfarë s’ju pëlqen.
- Hapje tek njerëz jashtë rrethit: profesionistë urbanistike, mobilitet, mjedis, kulturë.
Është qesharake të mendosh se opozita mund ta fitojë Tiranën duke improvizuar kandidatin në minutat e fundit dhe duke e ngatërruar komunikimin politik me kronikën e takimeve. Opozita nuk humb nga mungesa e kauzave, por nga mungesa e seriozitetit operacional. Dhe kur serioziteti zëvendësohet me mediokritet të zhurmshëm, rezultati është i parathënë: humbje e pastër.
Tirana nuk është podium për ambicie personale të vogla, por projekt i madh qytetar. Kushdo që s’e kupton këtë sot, nuk ka asnjë shans nesër—pavarësisht se kë zgjedhin në një tavolinë kafeje.