Kur një grup policësh u bashkuan për të rrahur një 15-vjeçar tek liqeni, u deshën disa javë që drejtori I Policisë së Shtetit të kërkonte falje. Përpara se ta bënte, ai u tregoi deputetëve një video të nënës së djalit, e akuzoi familjarisht si shkelës ligji dhe në fund, kur rezultoi që videoja ishte marrë nga një film artistik, kur nuk kishte mbetur më asnjë justifikim, kërkoi falje.
Një falje që nuk i është kërkuar akoma familjes Rasha, pavarësisht se i morën jetën e djalit 25-vjeçar afër derës së shtëpisë. Edhe pse shumë e rëndë, përsëri po përpiqen ta justifikojnë ngjarjen me një pistoletë të hedhur, apo me problemet në biografi të viktimës.
Kjo është sjellje, jo rast i veçuar. Polica e Shtetit, nuk kërkon falje, nuk dënon vrasjen, as dhunën, vetëm justifikon vrasjen dhe dhunën, duke hyrë në jetën intime të viktimave, duke i nëpërkëmbur pasi i ka vrarë, pasi i ka rrahur. Kështu u soll tek prishja e Teatrit Kombëtar, kur hynë me dhunë dhe pa numra identifikimi kundër aktivistëve që në shumicën e tyre ishin aktorë dhe regjisorë, kështu u sollën edhe në protestën pas prishjes së Teatrit, duke rrahur protestuesit paqësor. Shkelmi i policit mbi kokën studentit-protestues të rrëzuar në rrugë, ishte simboli i sjelljes së dhunshme të policisë.
Një sjellje e paralajmëruar më parë, në protestat e opozitës, kur dhuna e panevojshme, e shoqëruar me gaz lotsjellës kishte objekt kundërshtarët politikë të Qeverisë. Njësoj edhe me protestuesit e Astirit që, mbronin shtëpitë e tyre nga një projekt korruptiv që nuk u tërhoq edhe kur u kap me presh në dorë.
Këto raste tregojnë se vrasja e Klodjan Rashës, nuk ishte episod i vetmuar, por një rrjedhë logjike, e sjelljes së policisë. Një sjellje që buron nga marrëdhënia joligjore me drejtuesit politikë, nga përdorimi që i është bërë prej tyre për të shtypur kundërshtarët në kundërshtim me rregullat dhe praktikën policore.
Trupa policore, nën presionin politik për të vepruar në kundërshtim me ligjin, në këmbim të kodit të besnikërisë me partiakët që i drejtojnë, zgjodhi të sigurtën. Kodi i besnikërisë, i ekspozon përpara ligjit, por i siguron vendin e punës. Në zbatimin e kodit të besnikërisë, mund të rrahësh qytetarët, të mbjellësh hashash, të vrasësh, të korruptohesh, te emërohesh në nivelet e larta duke qenë ish-sigurims, të vrasësh dhe të fshehësh ngjarje. Ligji të ndëshkon për këto, kodi i besnikërisë të shpërblen.
Kështu u shndërrua trupa policore në një zgjatim të armatosur të Rilindjes, që përdoret, jo vetëm kundër opozitës, por kundër gjithë të pakënaqurve, atyre që sfidojnë urdhërat dhe tekat e shefave, apo atyre që nuk kanë marrëdhënie të mira me secilin efektiv që e ka flakur ligjin për t’u bashkuar me partinë.
Është për këtë arsye që edhe gazetarë edhe politikanë mendojnë se dorëheqja e LLeshajt nuk do të ndryshojë asgjë. Është vetëm një akt për uljen e zemërimit. Policia do të vazhdojë njësoj të respektojë kodin e besnikërisë me të cilin ka zëvendësuar ligjin.
Në fakt nuk është tamam kështu. Rrëzimi me protesta i Ministrit, të paktën mund të prishë rehatinë e keqbërësve. Duke larguar drejtuesit – përgjegjës, nuk do të jetë kaq e lehtë që policia të sillet me qytetarët si organ represiv, nuk do të rrahë dhe vrasë me sigurinë që i jep imuniteti politik. Me ndëshkimin e të paktën një prej përgjegjësve, për vrasjen, me ndëshkimin e një prej përgjegjësve për shndërrimine e trupës së rendit në polici politike, të paktën bëhet një hap përpara në favor të publikut./dosja.al