Deklarata e ambasadorit të BE-së në Tiranë, Silvio Gonzato, për “prezumimin e pafajësisë” të Belinda Ballukut nuk është një qëndrim neutral diplomatik — është një pozicionim i dukshëm i cili relativizon një skandal të rëndë korrupsioni dhe ekspozon një problem më të thellë: përdorimin selektiv të parimeve europiane për të mbrojtur qeverinë, jo drejtësinë.
Kur Diplomacia Bëhet Alibi Për Pushtetin
Gonzato zgjedh të theksojë “prezumimin e pafajësisë” në një çështje ku SPAK ka marrë të pandehur zëvendëskryeministren për shkelje të barazisë në tendera — një vepër themelore ndaj së cilës BE ka pretenduar zero tolerancë.
Por duke folur vetëm për pafajësinë e supozuar, dhe duke heshtur për nevojën e dorëheqjes, ambasadori përfundon duke artikuluar pikërisht atë që opozita e quan:
“Zëdhënës i korrupsionit qeveritar.”
Nuk është hera e parë që burokratët europianë në Tiranë shfaqen më të butë me qeverinë sesa me qytetarët që paguajnë çmimin e korrupsionit. Kjo sjellje është një déjà-vu përballë çdo skandali ku përfshihet ekzekutivi: nga inceneratorët, te tenderat e rrugëve, e deri te tuneli 190 milionë euro i Llogarasë.
Një Krahasim Që E Turpëron Shqipërinë
Gazment Bardhi sjell shembullin e ish-kryeministrit portugez António Costa, i cili dha dorëheqjen vetëm sepse emri i tij u përmend në një hetim. Ai as nuk ishte i pandehur, as nën masë sigurie.
Ndërkohë, në Shqipëri:
- një ministre e marrë e pandehur,
- për tender me shkelje të provuara nga SPAK,
- vazhdon të udhëtojë, të negociojë dhe të marrë pjesë në mbledhje qeveritare.
Ambasadori i BE-së nuk sheh këtu as konflikt interesi, as presion politik, as rrezik të prishjes së provave. Ai sheh vetëm “pafajësi”.
Ky reagim nuk është evropian. Është administrativ, burokratik dhe fatalisht servil.
Diplomacia Europiane Nuk Mund Të Jetë Filtri I Propagandës
Kur në një vend kandidatë për BE është vetë drejtësia që njofton se një zv.kryeministre është e pandehur për manipulim tenderash, ambasadori i Brukselit nuk mund të mbajë një qëndrim të sterilizuar politikisht, që në praktikë mbron pushtetin dhe godet pabarazinë përpara ligjit.
Kjo krijon perceptimin — dhe me të drejtë — se disa diplomatë të BE-së:
- janë më të shqetësuar të mos prishin marrëdhëniet me qeverinë,
- sesa për të mbrojtur standardet që vetë BE pretendon se i kërkon,
- bëhen më shumë arbitra të imazhit qeveritar sesa garantë të reformës në drejtësi.
Konkluzioni: Heshtja Nuk Është Neutralitet
Në kontekstin shqiptar, heshtja ndaj abuzimit është mbështetje për abuzuesit.
Kur një ambasador i BE-së flet vetëm për një nga dy parimet — pafajësinë, por jo barazinë para ligjit — ai nuk është më zë i Europës.
Ai bëhet pjesë e narrativës së pushtetit, qoftë edhe pa dashje.
Dhe ky është një luks që Shqipëria nuk mund ta përballojë më, ndërsa lufta kundër korrupsionit është ende në pikën zero.