Në një ndër seancat më të tensionuara të Kuvendit, kreu i Partisë Mundësia, Agron Shehaj, i kërkoi publikisht Niko Peleshit të japë dorëheqjen nga posti i kryetarit të Kuvendit, duke e cilësuar atë si “të paaftë për të drejtuar edhe rendin e ditës që vetë e miraton”.
Shehaj, i njohur për tonin e tij kritik dhe për përballjet e drejtpërdrejta me mazhorancën, e akuzoi Peleshin për mungesë kompetence, paaftësi organizative dhe varësi politike nga Edi Rama, duke shtuar se Kuvendi po kthehet në “një zyrë zgjatimi të Kryeministrit”.
“Nëse nuk jeni në gjendje të zbatoni rendin që vetë e keni caktuar, jepni dorëheqjen. Tetë seanca janë të mjaftueshme për të provuar paaftësinë tuaj për të drejtuar këtë institucion,” – deklaroi Shehaj.
Peleshi në rrugën për t’u bërë “Bajram Begaj i dytë”
Me ton ironik, komentatorët e opozitës e kanë quajtur Niko Peleshin “Bajram Begaj i dytë”, duke iu referuar mungesës së pavarësisë politike dhe sjelljes së nënshtruar ndaj mazhorancës.
Ndryshe nga paraardhësit e tij që ruanin njëfarë distance institucionale, Peleshi perceptohet si kryeparlamentari më pasiv i 35 viteve pluralizëm, i paaftë për të garantuar debat real dhe balancë mes pushteteve.
Nën drejtimin e tij, seancat parlamentare janë karakterizuar nga mbyllje të parakohshme, mosrespektim i rendit të ditës, dhe përjashtime selektive të deputetëve të opozitës. Kjo ka thelluar bindjen se Kuvendi është kthyer në një mekanizëm formal për miratimin e vendimeve të qeverisë, pa debat, pa transparencë dhe pa kontroll të vërtetë parlamentar.
Kriza e autoritetit në institucionin më të lartë të ligjvënies
Në një vend ku balanca e pushteteve është thelb i demokracisë, dobësia e kryetarit të Kuvendit është alarmante.
Në vend që të jetë një figurë që garanton respektimin e rregullores, transparencën dhe dinjitetin e parlamentit, Niko Peleshi po shihet si një zgjatim ceremonial i ekzekutivit, që nuk arrin të ruajë as etikën bazë të debatit.
Me këtë ritëm, Shehaj dhe opozita paralajmërojnë se Kuvendi i Shqipërisë rrezikon të bjerë në nivelin më të ulët institucional të pas ’90-ës, ku debati politik është zëvendësuar nga monologu qeveritar dhe heshtja e nënshtruar e kryetarit të tij.