Roberto Saviano, publicisti italian i njohur për denoncimet e tij ndaj mafias, ka dhënë një rrëfim të rrallë dhe të dhimbshëm për jetën që ka jetuar nën mbrojtje të përhershme. Në një intervistë për Corriere della Sera, Saviano flet për vetminë, dashurinë e humbur, vetëvrasjen dhe barrën që sjell të qenurit simbol i luftës kundër krimit të organizuar.
“E Kam Humbur Jetën, Jo Jetuar Atë”
Saviano rrëfen se shpesh ka menduar për vetëvrasje dhe e përshkruan jetën e tij si një ekzistencë të izoluar që ka humbur çdo formë intime e personale. “Jetoj me ndihmën e karabinierëve. Çdo dalje është e organizuar, çdo kontakt është i vështirë. Dashuria ime është shkatërruar nga kafazi ku jetoj,” thotë ai.
Një Jetë e Shkatërruar Nga Lufta Për të Vërtetën
Autori i “Gomorrës”, një nga librat më tronditës kundër Camorrës napolitane, rrëfen se pas publikimit të tij, familja e tij u detyrua të shpërngulet nga frika e hakmarrjes. “Njerëzit e mi paguan çmimin për zgjedhjen time,” pohon Saviano. Ai shton se shpesh ndihet fajtor për vendimin që e ktheu në një figurë publike, në një “simbol që nuk lejohet të bëjë gabime”.
Simboli I Kthyer Në Objektiv
Saviano e përshkruan veten si një “njeri që nuk ka më identitet, por vetëm një përfaqësim publik”. Ai ndan frikën e përhershme nga atentatet dhe gjyqet e shumta me politikanë të ekstremit të djathtë si Salvini dhe Meloni. Megjithatë, nuk ndalet së foluri: “Unë ruaj instinktin për të hyrë në telashe, për të thënë të vërtetën,” thotë ai.
Dashuria Që Nuk Mban Gjatë Në Kafaz
Ai flet për pamundësinë e të dashuruarit në një jetë të rrethuar nga mbrojtja dhe survejimi. “Dashuria nuk mbijeton në këtë lloj izolimi,” thekson Saviano, duke pranuar se çdo marrëdhënie personale përfundon për shkak të rrethanave të jetës së tij.
“Nuk Dua Të Jem Më Një Simbol”
Në librin e tij të ri “L’amore mio non muore mai” (Dashuria ime nuk vdes kurrë), ai rrëfen historinë reale të Rossella Casinit, një vajze që u vra për dashurinë ndaj një djali të një shefi mafioz. Përmes këtij romani, Saviano thotë se përpiqet të ndriçojë anët e errëta të shoqërisë që shumë zgjedhin t’i injorojnë.
Shpresa Dhe Pikëllimi I Një Njeriu Të Guximshëm
“Unë nuk jam me pushtet. Unë nuk kam një parlament që më mbron,” thotë ai, duke e krahasuar veten me shkrimtarët si Salman Rushdie, të cilët janë jetësisht të kërcënuar për fjalën e lirë. Ai përfundon me një ndjenjë thellësisht njerëzore: “Nuk dua të jem më ky person. Dua të zhdukem, të marr një emër tjetër, të jetoj si një njeri i zakonshëm. Por e di që kjo nuk është më e mundur.”
Një rrëfim i thellë, i sinqertë dhe brutal për çmimin e vërtetë të fjalës së lirë.