Kur flasim për derbin e Milanos, çdo parashikim është i kotë. Në një natë ku San Siro u bë arenë e dramës dhe emocioneve, Milani arriti një përmbysje të jashtëzakonshme kundër rivalëve të tyre historikë, duke triumfuar 3-2 pas një ndeshjeje që nisi si një makth dhe përfundoi si një ëndërr e bërë realitet për tifozët “Rossoneri.”
Pjesa e parë i përkiste Interit, që e nisi me siguri dhe agresivitet. Lautaro Martínez, si gjithmonë vendimtar, i dha avantazhin Interit në minutën e 45+1’, duke përfituar nga një aksion perfekt i orkestruar nga Taremi. Kur Taremi shënoi golin e dytë në fillim të pjesës së dytë (48’), shumëkush mendoi se loja ishte e mbyllur.
Por Milani nuk dorëzohet kurrë. Në minutën e 52’, Theo Hernández mori situatën në duart e tij, duke shënuar një gol që ndezi atmosferën dhe dha sinjalin e rikthimit. Me këtë gol, Milani rikuperoi shpirtin luftarak që e ka karakterizuar gjithmonë.
Pjesa e dytë u kthye në një paradë të forcës dhe vendosmërisë për “Djallin”. Christian Pulisic, i cili ka dëshmuar veten si një lider i ri për skuadrën, barazoi shifrat në minutën e 80’, duke përfituar nga një kombinim perfekt. Por ishte Tammy Abraham, në minutën e 90+3’, që vulosi një fitore dramatike me një gol të ftohtë dhe kirurgjik, që rrëzoi Interin dhe i dha Milanit Superkupën.
Kjo ndeshje nuk ishte thjesht një përballje mes dy skuadrave më të mëdha të Italisë, por një leksion i ashpër për Interin. Dominimi i tyre nuk zgjati më shumë se pjesa e parë, dhe mungesa e përqendrimit në momentet kritike u dëshmua fatale. Milani, nga ana tjetër, tregoi se është skuadra që nuk dorëzohet kurrë.
Kjo ishte më shumë se një ndeshje futbolli; ishte një betejë për krenarinë, për madhështinë dhe për tifozët që jetojnë për këto momente. Milani e mbylli mbrëmjen si kampion, duke treguar se zemra, lidershipi dhe fryma e ekipit janë armët e vërteta të suksesit. Për Interin, kjo është një plagë që do të kërkojë kohë për t’u shëruar, por për Milanin, është një moment për të ndërtuar një të ardhme të lavdishme.