Procesi parlamentar për shqyrtimin e kërkesës së SPAK për heqjen e imunitetit dhe autorizimin e arrestimit të Belinda Ballukut u shndërrua në një demonstrim të qartë të mënyrës se si pushteti politik përdor procedurat për të fituar kohë dhe për të shmangur përgjegjësinë penale. Mbledhja e Këshillit të Mandateve përfundoi pa asnjë vendim konkret, duke e lënë çështjen pezull dhe duke ngritur dyshime serioze mbi vullnetin real të mazhorancës për të lejuar drejtësinë të veprojë pa pengesa.
Në fazën e parë, shumica tentoi të shfrytëzonte përjashtimin e deputetëve të opozitës nga Kuvendi, duke synuar zhvillimin e mbledhjes së komisionit vetëm me deputetë socialistë. Një skenar i tillë, që do të përjashtonte çdo debat real dhe balancë institucionale, u ndal vetëm pas reagimeve dhe ndërhyrjeve diplomatike nga përfaqësues të huaj perëndimorë, duke shmangur një precedent të rrezikshëm për funksionimin e parlamentarizmit.
Më pas, strategjia u zhvendos te kontrolli i informacionit. Përfaqësues të mazhorancës këmbëngulën që deputetëve të mos u viheshin në dispozicion provat e dosjes hetimore, me justifikimin e “sekretit hetimor”. Ky qëndrim u rrëzua de facto nga vetë prokurorët e SPAK, të cilët sqaruan se materialet mund të aksesoheshin nga anëtarët e Këshillit të Mandateve dhe se nuk ekzistonte asnjë pengesë ligjore për shqyrtimin e tyre brenda komisionit.
Kulmi i manovrës politike erdhi në fund të mbledhjes, kur mazhoranca refuzoi të caktonte një datë konkrete për vendimmarrjen, duke propozuar shtyrjen e procesit për një muaj. Ky veprim bie ndesh edhe me kërkesën e vetë SPAK, i cili theksoi se provat mund të shqyrtoheshin brenda pak ditësh dhe se vendimi duhej marrë pa vonesa të pajustifikuara. Shtyrja në kohë, në këtë kontekst, u perceptua jo si nevojë procedurale, por si taktikë për të konsumuar momentin politik dhe për të zbehur presionin publik.
Përplasjet brenda mbledhjes, të pasqyruara nga deklaratat e forta të përfaqësuesve të opozitës, ekspozuan hapur faktin se vendimmarrja nuk po drejtohej nga autonomia e Kuvendit, por nga pritja e sinjaleve politike nga lart. Ndërprerja e mbledhjes pa një afat të ri u lexua si një urdhër politik, jo si akt institucional.
Në thelb, ajo që u pa nuk ishte thjesht një debat mbi imunitetin e një zyrtareje të lartë, por një provë force mes drejtësisë dhe pushtetit politik. Refuzimi për të marrë një vendim të shpejtë dhe transparent forcon perceptimin se imuniteti po përdoret si mburojë për të penguar hetimet, duke cenuar parimin e barazisë para ligjit.
Nëse Kuvendi vazhdon të sillet si filtër politik për dosjet penale, rreziku nuk është vetëm për një çështje konkrete, por për vetë besueshmërinë e institucioneve. Çështja Balluku tashmë ka kaluar kufijtë e një hetimi individual dhe është shndërruar në një test për funksionimin real të shtetit të së drejtës në Shqipëri.