Nga Andi Bushati
Përpjekja e zv/kryeministres për të blerë heshtjen e mediave shërben për të mprehur shqisat e publikut për të lexuar përmes të pathënave dhe asaj që i fshihet.
Nëse dikush do të merrte mundimin të hartonte një manual për të zbuluar se cilat janë mediat që e kanë nxjerrë në treg profesionin e tyre, do ta kishte shumë të lehtë të bazohej vetëm në dy raste: mënyrën si ato janë sjellë, fillimisht me problemet që ka pasur Erion Veliaj e tani së fundi, Belinda Balluku, në raport me drejtësinë. Edhe i pari edhe kjo e fundit kanë si karakteristikë të përbashkët një heshtje përkëdhelëse të pjesës më të madhe të televizioneve dhe faqeve online ndaj tyre.
Fillimisht, kur u zbulua skandali i drejtorëve të 5D, askush nuk bëri emision mbrëmjeje, madje as nuk e raportoi lajmin. E njëjta situatë u përsërit edhe kur u mor vesh se Belinda Balluku do kapërcente derën e SPAK-ut. Ndonëse të gjithë e dinin vendimin e pakthyeshëm, pjesa më e madhe fshiheshin pas gishtit deri sa doli komunikata e marrjes si e pandehur të zv/kryeministres.
Po ashtu edhe faza e ndërmjetme, ajo nga parakalimi i parë i Veliajt tek dera e prokurorisë së posaçme e deri tek prangosja e tij, ngjan si dy pika uji me atë që po ndodh tani me Ballukun. Në vend që të flasin për dosjen, akuzat, dyshimet për abuzim apo qoftë edhe për kundërshtimet që ka rreth tyre, një pjesë e madhe e ekraneve i paraqisnin ata në takime zyrtare me Ramën, në aktivitete ndërkombëtare, për të krijuar iluzionin e rremë të normalitetit.
Sot të njëjtat media që tentojnë ta varrosin dosjen e Belës propagandojnë me tituj të mëdhenj një udhëtim të saj me tren në Zvicër, një takim ndërkombëtar në Athinë, një aktivitet të përbashkët me kryeministrin. Në një mjedis normal do të duhej të ndodhte krejt e kundërta. Të gjitha faktet e dala duhej të kalonin në sitën e pushtetit të katërt. Duhej të analizohej se si është e mundur që numri dy i qeverisë ka qenë prezente në çdo hap të manipulimit të një tenderi, se si ajo kontrollon anullimin, rritjen marramendëse të shumës me 50 milionë euro, përzgjedhjen e fituesve, hilen e futjes së një konkurenti sa për letra fallco e më pas tërheqjen “de facto” të tij.
Së fundi, BIRN ka publikuar një investigim ku vihet në pikëpyetje siguria e punimeve në tunelin e Llogorasë, që nëse rezulton i vërtetë, mund të prodhojë një skenar të ngjashëm me atë të shembjes së strehës së stacionit të trenit në Novi Sad të Serbisë, i cili gjithashtu duhet të prodhonte një debat mes atyre që kanë fakte alarmuese dhe të tjerëve që japin garanci se gjithçka është në rregull.
Askush nuk pretendon se Belinda Ballukut do t’i mungonte mbrojtja dhe angazhimi i atyre që rreshtohen në favor të saj. Për sa kohë ajo ende prezumohet e pafajshme, do të ishte normale që të kishte gazetarë dhe media që do të paraqisnin versionin e saj. Por këtu nuk po ndodh kjo. Në vend të një diskutimi demokratik, me pro dhe kundër, Belinda ka vendosur të blejë heshtjen. Pikërisht pranimi i këtij kushti përbën njollën më të errët të një pjese të madhe të mediave tona.
Duke zgjedhur me vullnet të lirë që të transmetojnë pamje të Veliajt duke inauguruar një shkollë, ndërkohë që atij i ishin vënë prangat, apo Ballukun në një tren shpejtësie, ndërkohë që asaj i kishte mbërritur thirrja për në SPAK, ato vetëm sa ulërasin në sytë e ndjekësve se nuk janë shtëpi informimi, por kioska shitblerjeje. Ato dëshmojnë se deri në çfarë pike ka degraduar besueshmëria e pushtetit të katërt në vend.
Por, sado e zymtë apo e trishtë të duket kjo situatë, ashtu siç ndodh me thellimin e çdo të keqeje, ajo prodhon vetvetiu edhe efektin e kundërt. Ky fenomen absurd shërben për të mprehur shqisat e publikut për të lexuar përmes të pathënave dhe asaj që i fshihet.
Nga mënyra se si mediat po sillen me Belinda Ballukun mund të nxirren dy konkluzione të thjeshta: e para, se ajo ndihet e fajshme, prandaj po tenton të blejë shtrenjtë heshtjen; dhe e dyta, për të zbuluar më lehtë ato televizione dhe gazeta online që e kanë shndërruar në pazar misionin e tyre.