Në renditjen më të fundit të UEFA-s për futbollin e klubeve, ka ndodhur ajo që pak vite më parë dukej e pamundur: Kosova ka kaluar Shqipërinë, duke u ngjitur në vendin e 34-t, ndërsa Shqipëria rrëshqet në pozicionin e 46-të. Një diferencë prej 12 vendesh, e cila nuk është as aksident, as surprizë — por një pasojë logjike e mënyrës sesi dy vendet e kanë menaxhuar futbollin gjatë viteve të fundit.
Kosova vjen me një projekt të qartë, me klube që punojnë me plan, me investime të sakta dhe me trajnerë që nuk shkarkohen për një barazim. Ballkani, Drita, Llapi dhe Malisheva grumbulluan së bashku 8 pikë europiane në sezonin 2024–2025, duke ngritur koeficientin e vendit në 2.000.
Shqipëria nga ana tjetër, me Partizanin dhe Egnatian që mbajtën gjithë peshën, u ndal vetëm në 5 pikë, duke marrë një koeficient të dobët 1.250, që e zbriti edhe më poshtë në renditjen afatgjatë 5-vjeçare.
Ndërsa Kosova rrit nivelin sportiv, rrit profesionalizmin dhe rrit reputacionin europian, Shqipëria… rrit karrierën e Armand Dukës, duke mbetur peng i një sistemi të vjetër, me drejtues që jetojnë në cikël të pandërprerë votimesh, jo progresi.
Në Kosovë, investimi në sport është i leverdishëm: ligji i sponsorizimeve i jep bizneseve lehtësira fiskale, klubet fitojnë stabilitet, akademitë rriten, skuadrat bëhen konkurruese.
Në Shqipëri, kjo reformë është premtuar, folur, shpjeguar, “po vjen”, “është gati”, por nuk është miratuar kurrë — duke lënë klubet në nivel amator, pa vizion, pa financa të qëndrueshme, dhe me një mentalitet ku futbolli shihet si kartolinë politike ose biznes vetjak, jo si industri kombëtare.
Në të njëjtin realitet ku Kosova sheh çdo ndeshje europiane si historike, Shqipëria e sheh si bonus. Një mentalitet që jep një rezultat të vetëm: përmbysje.
Kosova po rrit cilësinë e futbollit.
Shqipëria po rrit karrierën e Armand Dukës.
Dhe deri sa ky ekuacion të ndryshojë, pozicionet në renditjen e UEFA-s do të vazhdojnë të flasin më qartë se çdo analizë.